Czy faktycznie Piotr Skarga był prorokiem „upadku Polski i niedoli porozbiorowej”?

Obremski, Krzysztof

doi:0031-0514

Download

Title: Czy faktycznie Piotr Skarga był prorokiem „upadku Polski i niedoli porozbiorowej”?

References:

1. D. Chemperek, „Umysł przecię z swojego toru nie wybiega”. O poezji medytacyjnej Daniela Naborowskiego. Lublin 1998.
2. I. Chrzanowski, Historia literatury niepodległej Polski (965–1795). (Z wypisami). Wstęp J. Z. Jakubowski. Warszawa 1971.
3. W. Gastpary, Sprawa toruńska w roku 1724. Warszawa 1969.
4. J. K. Goliński, „Peccata capitalia”. Pisarze staropolscy o naturze ludzkiej i grzechu. Bydgoszcz 2002.
5. L. Hass, Sekta farmazonii warszawskiej. Pierwsze stulecie wolnomularstwa w Warszawie (1721–1821). Warszawa 1980.
6. L. Hass, Wolnomularstwo w Europie Środkowo-Wschodniej w XVIII i XIX wieku. Wrocław 1982.
7. Inwestygacja przyczyny konfederacji luterskiej i kalwińskiej z adhortacją do synów ojczyzny. W zb.: Literatura barska. (Antologia). Wyd. 2, zupełnie zmien. Oprac. J. Maciejewski. BN I 108. Wrocław 1976, s. 29-33.
8. J. N. D. Kelly, Początki doktryny chrześcijańskiej. Przeł. J. Mrukówna. Przekład przejrzał i terminologię ustalił E. Stanula. Warszawa 1988.
9. K. Koehler, Boży podżegacz. Opowieść o Piotrze Skardze. Warszawa 2012.
10. S. Kołos, Piotr Skarga i jego filmowy wizerunek, czyli słów kilka przeciwko legendzie biograficznej. „Litteraria Copernicana” 2015, nr 1, s. 126-141.
11. M. Korolko, O prozie „Kazań sejmowych” Piotra Skargi. Warszawa 1972.
12. R. Kościelny, Rzeczpospolita Oskarżanych Narodów. Szczecin 2003.
13. J. Kowalski, Niezbędnik konfederata barskiego. Awantury, kuranty, pieśni konfederackie i zaściankowe. Poznań 2008.
14. A. Mickiewicz, Dzieła. Wyd. Rocznicowe. T. 8: Literatura słowiańska. Kurs pierwszy. Przeł. L. Płoszewski. Oprac. J. Maślanka. Warszawa 1997.
15. S. Obirek, Koncepcja państwa w kazaniach Piotra Skargi. W zb.: Jezuici a kultura polska. Materiały sympozjum z okazji Jubileuszu 500-lecia urodzin Ignacego Loyoli (1491–1991) i 450-lecia powstania Towarzystwa Jezusowego (1540–1990). Kraków, 15–17 lutego 1991 r. Red. L. Grzebień, S. Obirek. Kraków 1993.
16. K. Obremski, Ks. Piotr Skarga, jubileuszowy rok 2012 i (post)sarmacka dominacja Kościoła katolickiego. W zb.: Tradycje szlacheckie we współczesnej kulturze polskiej. Przybliżenia i perspektywy badawcze. Red. M. Lutomierski. Toruń 2014.
17. K. Obremski, „Wielka teraźniejszość” i alegoreza jako konteksty sarmackiego mesjanizmu. „Barok” 2004, nr 1, s. 105-117.
18. K. Obremski, Wizja Kościoła i państwa w kazaniach ks. Piotra Skargi. Kraków 1994.
19. S. Salmonowicz, Tumult toruński 1724 r. i jego mitologia. W: W staropolskim Toruniu XVI–XVIII w. Studia i szkice. Toruń 2005.
20. P. Skarga, Kazania sejmowe. Oprac. J. Tazbir, przy współudz. M. Korolki. Wyd. 4, uzup. BN I 70. Wrocław 1984.
21. P. Skarga, Wzywania do pokuty obywatelów Korony Polskiej i Wielkiego X. Litewskiego. Warszawa 1900.
22. J. Tazbir, Piotr Skarga. Szermierz kontrreformacji. Warszawa 1983.
23. J. Tazbir, Reformacja–kontrreformacja–tolerancja. Wrocław 1999.
24. J. Tazbir, Rzeczpospolita a Kościół. W: Łyżka dziegciu w ekumenicznym miodzie. Po co nam Kościół? Warszawa 2004, s. 15-31.
25. J. Tazbir, Sarmatyzacja katolicyzmu w XVII wieku. W zb.: Wiek XVII–kontrreformacja–barok. Prace z historii kultury. Red. J. Pelc. Wrocław 1970.
26. J. Tyrawa, Piotr Skarga – świadomość posłannictwa Polski. W zb.: Polska teologia narodu. Red. Cz. S. Bartnik. Lublin 1986, s. 45-92.
27. J. Ujejski, Dzieje polskiego mesjanizmu do powstania listopadowego włącznie. Lwów 1931.
28. S. Windakiewicz, Piotr Skarga. Kraków 1925.
29. H. Wisner, Rozróżnieni w wierze. Szkice z dziejów Rzeczypospolitej schyłku XVI i połowy XVII wieku. Warszawa 1982.