Romantyczne echa w „szekspirowskiej” operze „Romeo i Julia” Charles’a Gounoda

Borkowska-Rychlewska, Alina

doi:0031-0514

Przejdź do menu głównego
Przejdź do wyszukiwarki
Przejdź do treści
Przejdź do stopki

Pobierz

Tytuł: Romantyczne echa w „szekspirowskiej” operze „Romeo i Julia” Charles’a Gounoda

Bibliografia:

1. A. Borkowska-Rychlewska, Poema muzykalne. Studia o operze w Polsce w okresie romantyzmu. Kraków 2006.
2. J. Chomiński, K. Wilkowska-Chomińska, Wielkie formy wokalne. Warszawa 1984.
3. L. Czapliński, w swojej książce W kręgu operowych mitów. Kraków 2003.
4. J. Danielewicz, wstęp w: Liryka starożytnej Grecji. Warszawa–Poznań 1996, s. 48–49.
5. Encyklopedia muzyki. Red. A. Chodkowski. Wyd. 2, popr. i rozszerz. Warszawa 2001.
6. J. G. Herder, Szekspir. W: Wybór pism. Wybór i oprac. T. Namowicz. Przeł. D. Kasprzyk. Wrocław 1987. BN II 222.
7. V. Hugo, Przedmowa do dramatu „Cromwell”. Przeł. J. Parvi. W zb.: Manifesty romantyzmu 1790–1830. Anglia, Niemcy, Francja. Oprac. A. Kowalczykowa. Warszawa 1975.
8. P. Kamiński, Tysiąc i jedna opera. Warszawa 2008.
9. A. Kowalczykowa, Ku romantycznemu dramatowi. Renesans tradycji szekspirowskiej. W: Dramat i teatr romantyczny. Warszawa 1997.
10. S. Kracauer, Jacques Offenbach i Paryż jego czasów. Przeł. A. Sąpliński. Warszawa 1992.
11. L. Kydryński, Opera na cały rok. Kalendarium. T. 1. Warszawa 1989.
12. J. Magnuszewski, Od alby trubadura do ludowej pieśni słowiańskiej. W zb.: Literatura, komparastyka, folklor. Księga poświęcona Julianowi Krzyżanowskiemu. Red. M. Bokszczanin [i in.]. Warszawa 1968.
13. E. Nowicka, Omamienie, cudowność, afekt. Dramat w kręgu dziewiętnastowiecznych wyobrażeń i pojęć. Poznań 2003.
14. T. Pyzik, Kilka uwag o melodramacie. W zb.: Od tragedii do groteski. Szkice z dziejów pojęć i terminów krytycznoteatralnych. Red. E. Udalska. Katowice 1988, s. 49–51.
15. Roméo et Juliette. Opéra en cinq actes par Jules Barbier et Michel Carré. Musique de Charles Gounod. Paris 1867.
16. A. W. Schlegel, Wykłady o sztuce i literaturze dramatycznej. W zb.: Manifesty romantyzmu 1790–1830. Anglia, Niemcy, Francja. Oprac. A. Kowalczykowa. Warszawa 1975.
17. P. J. Seng, The Vocal Songs in the Plays of Shakespeare. A Critical History Cambridge, Mass., 1967.
18. Shakespeare in Music. Essays by J. Stevens, Ch. Cudworth, W. Dean, R. Fiske. With a Catalogue of Musical Works. London 1964, s. 246–283.
19. A. L. H. de Staël, O Niemczech. W: Wybór pism krytycznych. Przeł. A. Jakubiszyn-Tatarkiewicz. Wrocław 1954. BN II 49.
20. Stendhal, Racine i Szekspir. Przeł. W. Natanson. Wstęp i przypisy A. Kotula. Warszawa 1957.
21. W. Szekspir, Romeo i Julia. Przeł. i oprac. W. Tarnawski. Kraków 1924.
22. W. Szekspir, Romeo i Julia. Tłum. S. Barańczak. Kraków 1997.
23. W. Szekspir, Romeo i Julia. Tłum. J. Paszkowski. Warszawa 2001.
24. W. Szturc, Teoria dramatu romantycznego w Europie. Kraków 1999.
25. L. Tiecka, Traktowanie cudowności przez Szekspira. W zb.: O dramacie. Źródła do dziejów europejskich teorii dramatycznych. Red. E. Udalska. T. 2: Od Hugo do Witkiewicza. Warszawa 1993.
26. M. Tomaszewski,Szekspirowski wątek o kochankach z Werony w interpretacjach romantycznych. W: Muzyka w dialogu ze słowem. Próby, szkice, interpretacje. Kraków 2003.
27. E. Udalska, „Pièce bien faite”: termin, formuła, miejsce w poetykach XIX wieku. W zb.: Dramat i teatr pozytywistyczny. Red. D. Ratajczak. Wrocław 1992.
28. A. Übersfeld, Le Roi et le Bouffon. Étude sur le théâtre de Hugo de 1830 à 1839. Paris 1974.
29. W. Weintraub, „Balladyna”, czyli zabawa w Szekspira. „Pamiętnik Literacki” 1970, z. 4, s. 45-89.