Inny tytuł:

Fragmenta Faunistica, t. 40, nr 13 ; Transantarktyczne związki Diacholorini s. str. (Diptera: Tabanidae)

Wydawca:

Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk

Miejsce wydania:

Warszawa

Opis:

Bibliogr. s. 184-185 ; S. 169-189 ; 24 cm ; Streszcz. pol. Nazwy taksonów również łac.

Typ obiektu:

Czasopismo/Artykuł

Abstrakt:

Dotychczasowe hipotezy wyjaśniające rozmieszczenie gondwańskich Diachlorini wywodzą je z Ameryki Południowej drogą północną z Afryki przez Madagaskar, Indie i wyspy Orientu do Nowej Gwinei i Australii; lub południową z Ameryki Południowej przez Antarktydę do Afryki Południowej oraz Australii i dalej poprzez wyspy Orientu do Indii. Obie te hipotezy oparte na koncepcji stałej pozycji kontynentów wymagały weryfikacji ze względu na nowe rozwiązania systematyki podrodziny Tabaninae oraz postępy w paleogeografii i paleochronologii półkuli południowej. Autor przyjął jako podstawę analizy rozmieszczenia Diachlorini obszaru Gondwany teorię dryftu kontynentalnego. Zestawiono również dane o chronologii wydarzeń paleogeograficznych i towarzyszących im warunkach środowiskowych, jak również o barierach morskich pojawiających się wraz z fragmentacją kontynentu Gondwany i zanikających lokalnie w Plejstocenie. Analiza rozmieszczenia Diachlorini wykazała, że zasiedliły one 8 stref roślinnych, jednak większość z nich jest związana z klimatem tropikalnym i subtropikalnym. Najszersze spektrum środowiskowe zasiedlają neotropikalne i nearktyczne gatunki z pokrewieństwa Stenotabanus Lutz. W Regionie Neotropikalnym dwa rodzaje, Agelanius Rond. i Nubiloides Cosc. & Phil.. Obydwa posiadają wiele plezjomorfii i są po części związane z występującym w zimnej strefie klimatu umiarkowanego lasem deszczowym ze znacznym udziałem Nothofagus. Ten typ lasu w przeszłości dominował na obszarze całej Gondwany. Ustalono listę cech oraz ich stanów plezjomorficznych, apomorficznych i przejściowych i na ich podstawie określono przypuszczalny wygląd grupy wyjściowej dla Diachlorini Najbardziej prawdopodobnym miejscem powstania plemienia jest Australia. Formy przejściowe między Lepidoselagini i Diachlorini zachowały się do dziś we wschodniej Australii i na Nowej Kaledonii. Wielostopniowa analiza podobieństw między rodzajami oparta na czterech miarach, Marczewskiego-Steinhausa, Czekanowskiego-Soerensena, odległości miejskiej i euklidesowej, wykazała, że najwyższy stopień podobieństwa występuje między plezjomorficznymi rodzajami Południowej Ameryki i Regionu Australijskiego. Cydistomyia Tayl. i Nubiloides Cosc.& Phil, stanowią parę takich rodzajów najbardziej zbliżonych do siebie i zarazem odrębnych od pozostałych. Forma pośrednia, należąca do Lepidoselagini australijska Cydistomorpha Troj. znajduje się u podstaw podziału wszystkich pozostałych rodzajów plezjomorficznych na grupy, przy czym najbliższym jej zgrupowaniem jest pokrewieństwo południowoamerykańskiego Stenotabanus Lutz. Analiza podobieństwa morfologicznego w obrębie plezjomorficznych form Diachlorini pozwoliła na udowodnienie hipotezy o gondwańskim pochodzeniu plemienia Diachlorini. Formy przejściowe zachowały się jedynie na obszarze Regionu Australijskiego, we wschodniej Australii i na Nowej Kaledonii.

Czasopismo/Seria/cykl:

Fragmenta Faunistica

Tom:

40

Zeszyt:

13

Strona pocz.:

169

Strona końc.:

189

Szczegółowy typ zasobu:

Artykuł

Format:

application/pdf

Identyfikator zasobu:

oai:rcin.org.pl:54348 ; 10.3161/00159301FF1997.40.13.169

Źródło:

MiIZ PAN, sygn. patrz sygn. czas. P.256, T. 40, nr 13 ; MiIZ PAN, sygn. patrz sygn. czas. P.4664, T. 40, nr 13 ; kliknij tutaj, żeby przejść

Język:

eng

Prawa:

Prawa zastrzeżone - dostęp nieograniczony

Zasady wykorzystania:

Zasób chroniony prawem autorskim. Korzystanie dozwolone w zakresie określonym przez przepisy o dozwolonym użytku.

Digitalizacja:

Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk

Lokalizacja oryginału:

Biblioteka Muzeum i Instytutu Zoologii PAN

Dofinansowane ze środków:

Program Operacyjny Innowacyjna Gospodarka, lata 2010-2014, Priorytet 2. Infrastruktura strefy B + R ; Unia Europejska. Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego

Dostęp:

Otwarty