Współtwórca:

Sypecka, Joanna (Promotor) ; Ziemka-Nałęcz, Małgorzata (Promotor pomocniczy)

Wydawca:

Instytut Medycyny Doświadczalnej i Klincznej im. M. Mossakowskiego PAN

Miejsce wydania:

Warszawa

Uzyskany tytuł:

doktor

Stopień studiów:

2

Dyscyplina :

biologia medyczna

Instytucja nadająca tytuł:

Instytut Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej im. M. Mossakowskiego PAN

Typ obiektu:

Praca dyplomowa

Abstrakt:

Asfiksja okołoporodowa (inaczej niedotlenienie-niedokrwienie lub hipoksja-ischemia okołoporodowa, HI) jest drugą najczęstszą przyczyną zgonów noworodków na świecie. Do przyczyn asfiksji należy m.in. przedwczesny poród, a jej skutkiem jest często zaburzenie prawidłowego rozwoju mózgu, co prowadzi do encefalopatii hipoksyjno-ischemicznej (HIE, ang. hypoxic-ischemic encephalopathy). U dzieci z łagodną asfiksją dalszy rozwój przebiega zwykle prawidłowo, jednak ciężkie niedotlenienie przyczynia się do rozwoju dziecięcego porażenia mózgowego, padaczki, może też zwiększać ryzyko rozwoju chorób ze spektrum autyzmu. Do najczęściej wykrywanych zmian patologicznych w HIE należą rozproszone uszkodzenia istoty białej, czyli oligodendrocytów oraz wytwarzanych przez nie osłonek mielinowych aksonów. Mielina stanowi izolator elektryczny warunkujący szybką propagację impulsów nerwowych i tworzy dla aksonów niezbędną barierę ochronną. W rozwijającym się mózgu oligodendrocyty różnicują się z tzw. komórek progenitorowych oligodendrocytów (OPCs, ang. oligodendrocyte progenitor cells). Różnicowanie OPCs w kierunku dojrzałych komórek odbywa się najintensywniej w okresie okołoporodowym i jest regulowane jest m. in. działaniem czynników troficznych. Zaburzenie homeostazy tkanki nerwowej wywołane asfiksją neonatalną może mieć zatem wpływ na róznicowanie i dalsze funkcjonowanie oligodendrocytów. Wcześniejsze badania wykazały, że OPCs mogą być źródłem czynników neuroprotekcyjnych, szczególnie w rejonie uszkodzonej tkanki nerwowej. W niniejszej pracy przyjęto hipotezę, że po HI OPCs cechują się zaburzonym programem wzrostu i różnicowania, który promuje utrzymanie ich w stanie progenitorowym i ogranicza dojrzewanie. W pracy został oceniony potencjał OPCs do wydzielania wybranego czynnika neurotroficznego, jakim jest IGF-1. Ponadto zbadane zostały zmiany w stężeniu IGF-1 w tkance nerwowej po uszkodzeniu HI oraz możliwości zastosowania tego czynnika jako terapii HIE. Badania prowadzone były z wykorzystaniem trzech modeli badawczych HI: in vivo (niedotlenienie-niedokrwienie mózgu u 7-dniowych szczurów); ex vivo (hodowle organotypowe skrawków hipokampa poddane czasowemu ograniczeniu składników odżywczych i tlenu – OGD; ang. oxygen-glucose deprivation) i in vitro (hodowle pierwotnych szczurzych neonatalnych OPCs poddane OGD). Otrzymane wyniki pokazują, że w pierwszych dniach po uszkodzeniu OPCs nie wykazują zmniejszonej żywotności, ale intensywnie proliferują, jednocześnie też wzrasta ekspresja białek mielinowych. Jednak, analiza mielinizacji u szczurów dorosłych (10 tygodni po HI) potwierdziła typowy obraz kliniczny hipoksji-ischemii neonatalnej, tj. hipotrofię hipokampa, spoidła wielkiego i prążkowia, obszary hipomielinizacji w rejonie kory, prążkowia i CA3 oraz rozwarstwianie się blaszek otoczki mielinowej aksonów. Analiza poziomu IGF-1 w tkance nerwowej w modelu in vivo wykazała istotny wzrost stężenia tego czynnika po HI w pierwszym dniu po uszkodzeniu. W badaniach ex vivo i in vitro wykazano, że OPCs mogą być źródłem IGF-1, a OGD powoduje zmniejszenie jego wydzielania. Suplementacja pożywki hodowlanej IGF-1 w stężeniu 50 ng/ml wywołała zwiększenie tempa podziału komórek, zaś niskie stężenie - 10 ng/ml IGF-1 sprzyjało wytwarzaniu wypustek komórkowych, co może oznaczać promowanie dojrzewania tych komórek. Wyniki doświadczeń przeprowadzonych w niniejszej pracy wykazały, że do zmian w różnicowaniu OPCs może przyczyniać się m.in. okresowy wzrost stężenia IGF-1. Pomimo wzrostu ekspresji białek mieliny po HI, wytwarzanie funkcjonalnych osłonek mielinowych jest zaburzone. Przeprowadzone badania wskazują, że IGF-1 jest jednym z czynników, które mogą modulować zdolność oligodendrocytów do mielinizacji po asfiksji, i może być rozważany jako potencjalny lek wspomagający rozwój istoty białej.

Szczegółowy typ zasobu:

Praca doktorska

Identyfikator zasobu:

oai:rcin.org.pl:234927

Źródło:

IMDiK PAN, sygn. ZS409 ; kliknij tutaj, żeby przejść

Język:

pol

Język streszczenia:

eng

Prawa:

Licencja Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0

Zasady wykorzystania:

Zasób chroniony prawem autorskim. [CC BY 4.0 Międzynarodowe] Korzystanie dozwolone zgodnie z licencją Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0, której pełne postanowienia dostępne są pod adresem: ; -

Digitalizacja:

Instytut Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej im. M. Mossakowskiego Polskiej Akademii Nauk

Lokalizacja oryginału:

Biblioteka Instytutu Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej im. M. Mossakowskiego PAN

Dostęp:

Otwarty