Topos quinque gradus amoris w polskim romansie barokowym

Woron-Trojanowska, Joanna

doi:10.18276/me.2016.2-02

Download

Title: Topos quinque gradus amoris w polskim romansie barokowym

References:

1. Bachtin, M. (1982). Formy czasu i czasoprzestrzeni w powieści. W: M. Bachtin, Problemy literatury i estetyki. Przeł. W. Grajewski. Warszawa: Czytelnik.
2. Bielski, M. (2001). Komedyja Justyna i Konstancyjej. M. i J. Bielscy. Sejm niewieści. Oprac., kom. i wprow. J. Starnawski, sł. wstępnym poprz. A. Gorzkowski. Kraków: Księgarnia Akademicka.
3. Bohuszewicz, P. (2009). Gramatyka romansu. Polski romans barokowy w perspektywie narratologicznej. Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika.
4. Bohuszewicz, P. (2011a). Rozmowa dworna (barokowy romans miłosno-przygodowy). Pobrane z: http://sensualnosc.ibl.waw.pl (15.01.2016).
5. Bohuszewicz, P. (2011b). Wzrok (romans miłosno-przygodowy polskiego baroku). Pobrane z: http://sensualnosc.ibl.waw.pl (13.03.2016).
6. Borowy, W. (1920). Drużbacka i pani d’Aulnoy („Fabuła o Xiążęciu Adolfie”). Pamiętnik Literacki, 17–18 (1–4), 17–37.
7. Andreae Cricii Carmina (1888). Edidit Casimirus Morawski. Cracoviae: Universitas Jagiellonicae.
8. Curtius, E.R. (2009). Literatura europejska i łacińskie średniowiecze. Tłum. A. Borowski, Kraków: Universitas.
9. Druga historyja. O Galezyjusie, synu Demokryta, i Filidzie, córce Arystydesa, szlachty cypryjskiego króla (2007). W: H. Morsztyn, Historyja ucieszna o królewnie Banialuce (s. 272–278). Wyd. R. Grześkowiak, Warszawa: Instytut Badań Literackich (= Druga historyja).
10. Drużbacka, E. (2002). Fabuła o książeciu Adolfie dziedzicu Roksolanii, którego Czas, przez lat trzysta szukając, znaleźć nie mógł. Przypadkiem powracając z wyspy szczęśliwości, od tegoż Czasu złapany, śmierci prawu zadosyć uczynić musiał, które dla wszystkich najdłużej żyjących ludzi postanowione. W: E. Drużbacka, Wybór poezji (s. 101–165). Oprac. J. Niedźwiedź. Kraków: Universitas.
11. Ficino, M. (1978). Commentaire sur le Banquet de Platon. Trad. M. Raymond. Paris. Cyt. i tłum. za: Hanusiewicz, M. (2004). Pięć stopni miłości. O wyobraźni erotycznej w polskiej poezji barokowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper.
12. Friedman, L.J. (1965). Gradus amoris. Romance Philology, 19, 167–177.
13. Górnicki, Ł. (1961). Dworzanin polski. W: Ł. Górnicki, Pisma. T. 1. Oprac. R. Pollak. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy.
14. Grześkowiak, R. (1997). Wprowadzenie do lektury. W: K. Twardowski, Lekcyje Kupidynowe (s. 5–15). Wyd. R. Grześkowiak. Warszawa: Instytut Badań Literackich.
15. Hanusiewicz, M. (2004). Pięć stopni miłości. O wyobraźni erotycznej w polskiej poezji barokowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper.
16. Hanusiewicz, M. (2012). Pięć stopni miłości w literaturze staropolskiej. Pobrane z: http://sensualnosc.ibl.waw.pl (13.03.2016).
17. Hanusiewicz-Lavalle, M. (2011). Pocałunek w literaturze staropolskiej. Pobrane z: http://sensualnosc.ibl.waw.pl (15.12.2015).
18. Korczyński, A. (2000). Wizerunk złocistej przyjaźnią zdrady. Wyd. R. Grześkowiak. Warszawa: Instytut Badań Literackich.
19. Kruszewska, T. (1960). Stan badań i problematyka studiów nad romansem polskim XVII wieku. Ze Skarbca Kultury, 12 (1), 31–72.
20. Maciejewska, I. (1994). Ukształtowanie narratora i narracji w „Złocistej przyjaźnią zdradzie” Adama Korczyńskiego. Klucz do lektury utworu. W: D. Ossowska (red.), Teksty. Konteksty. Interpretacje. Olsztyn: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogicznej.
21. Maciejewska, I. (2001). Narracja w polskim romansie barokowym. Olsztyn: Wydawnictwo Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego.
22. Maciejewska, I. (2009). Wyrazić niewyrażalne – język miłości w „Rozmowach listownych” Wojciecha Stanisława Chrościńskiego. Prace Językoznawcze, 11, 135–146.
23. Maciejewska, I. (2013). Miłość i erotyzm w piśmiennictwie czasów saskich. Olsztyn: Wydawnictwo Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego.
24. Michałowska, T. (1972). Romans XVII i pierwszej połowy XVIII wieku w Polsce. Analiza struktury gatunkowej. W: J. Pelc (red.), Problemy literatury staropolskiej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
25. Miszalska, J. (2003). „Kolloander wierny” i „Piękna Dianea”. Polskie przekłady włoskich romansów barokowych. Kraków: Universitas.
26. Morsztyn, H. (2000a). Alfonsa, książęcia ateńskiego, i Orystelle, królewny kreteńskiej, miłość śmiercią okrutną zapieczętowana. W: H. Morsztyn, Filomachija (s. 19–40). Wyd. R. Grześkowiak. Warszawa: Instytut Badań Literackich.
27. Morsztyn, H. (2000b). Historyja barzo piękna o Talezie, królewicu lidyjskim, a o Perepodzie, królewnie aragońskiej. W: H. Morsztyn, Filomachija (s. 59–106). Wyd. R. Grześkowiak. Warszawa: Instytut Badań Literackich.
28. Morsztyn, H. (2000c). Żałosny koniec miłości niezbednej dwojga ludzi w sobie się kochających. W: H. Morsztyn, Filomachija (s. 41–58). Wyd. R. Grześkowiak. Warszawa: Instytut Badań Literackich.
29. Morsztyn, H. (2007). Historyja ucieszna o zacnej królewnie Banialuce ze wschodniej krainy. W: H. Morsztyn, Historyja ucieszna o królewnie Banialuce (s. 35–135). Wyd. R. Grześkowiak. Warszawa: Instytut Badań Literackich.
30. Mucha, A. (2008). Między erotyką a świętością (w poezji Kaspra Twardowskiego i Hieronima Morsztyna). Slavica Litteraria, 11 (1), 53–62.
31. Nordenfalk, C. (1985). The five senses in late Medieval and Renaissance art. Journal of the Warburg and Courtauld Institutes, 48, 11–22.
32. Polaszek, E. (1984). Sztuka portretowania postaci w romansie greckim. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
33. Porębowicz, E. (1904). Teoria średniowieczna „miłości dwornej”. Pamiętnik Literacki, 3 (1–4), 505–541.
34. Potocki, W. (1924a). Judyta. W: W. Potocki, Wiersze wybrane (s. 133–148). Wyd. i objaśnił A. Brückner. Kraków: Biblioteka Narodowa.
35. Potocki, W. (1924b). Historyja równej odwagi, ale różnej fortuny dwu pięknych Tressy i Gazele w Holandyjej panien. W: W. Potocki, Wiersze wybrane (s. 149–198). Wyd. i objaśnił A. Brückner. Kraków: Biblioteka Narodowa.
36. Prejs, M. (1998). Poezja późnego baroku: główne kierunki przemian. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
37. Rougemont, D. De (1999). Miłość a świat kultury zachodniej. Tłum. L. Eustachiewicz. Warszawa: Pax.
38. Skowera, M. (2012). Śmiertelna rozkosz. Motywy ognia i wody oraz ich rola w opisie choroby miłosnej w „Roksolankach” Szymona Zimorowica oraz cyklu erotyków przypisywanych Mikołajowi Sępowi Szarzyńskiemu. Konteksty Kultury, 9, 5–12.
39. Starnawski, J. (2001). Wprowadzenie. W: M. Bielski, Komedyja Justyna i Konstancyjej. M. i J. Bielscy, Sejm niewieści. Oprac., kom., i wprow. J. Starnawski, sł. wstępnym poprz. A. Gorzkowski. Kraków: Księgarnia Akademicka.
40. Stępień, P. (1996). Poeta barokowy wobec przemijania i śmierci. Hieronim Morsztyn – Szymon Zimorowic – Jan Andrzej Morsztyn. Warszawa: Wydawnictwo DiG.
41. Szyjkowski, M. (1936). Dramat w Polsce. W: Dzieje literatury pięknej w Polsce. Praca zbiorowa. T. 2. Kraków: Polska Akademia Nauk.
42. Trzecia historyja. O Przemysławie, książęciu oświęcimskim, i o Cecylijej, małżonki jego, dziwnej stateczności (2007). W: H. Morsztyn, Historyja ucieszna o królewnie Banialuce (s. 278–289). Wyd. R. Grześkowiak. Warszawa: Instytut Badań Literackich (= Trzecia historyja).
43. Twardowski, K. (1997). Lekcyje Kupidynowe. Wyd. R. Grześkowiak. Warszawa: Instytut Badań Literackich.
44. Wężowicz-Ziółkowska, D. (1991). Miłość ludowa. Wzory miłości wieśniaczej w polskiej pieśni ludowej XVIII–XIX wieku. Wrocław: Polskie Towarzystwo Ludoznawcze.
45. Wojtowicz, W. (2002). Szkice o poezji obscenicznej i satyrycznej Andrzeja Krzyckiego. Szczecin: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego.
46. Wojtowicz, W. (2012). Między literaturą a kulturą. Studia o „literaturze mieszczańskiej” przełomu XVI i XVII wieku. Szczecin: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego.
47. Ziolkowski, J.M. (1998). Obscenity in the Latin Grammatical and Rhetorical Tradition. W: Obscenity: Social Control and Artistic Creation in the European Middle Ages. Cultures, Beliefs and Traditions (s. 41–59). Edit. J.M. Ziolkowski. Leiden: Brill.