Kolekcję tworzą tzw. naczynia białe, czyli wykonane z glin niskożelazistych, o charakterystycznym, jasnym zabarwieniu czerepów – od białego po żółtawy, w efekcie wypalenia w atmosferze utleniającej. Niewielką część stanowią tzw. siwaki z tego samego surowca, wypalone redukcyjnie, cechujące się ciemnym, szaro-czarnym kolorem ścianek. Łącznie to 60 najbardziej reprezentacyjnych, dobrze zachowanych egzemplarzy. W zakresie asortymentu to dominujące garnki, oprócz tego misy i miseczki, dzbany, talerze, patelnie oraz pokrywki i kubki. Część jest zdobiona, niektóre mają powierzchnie szkliwione. To naczynia stołowe i pomocnicze kuchenne, przeznaczone dla średniozamożnych odbiorców. To rzadkie przykłady masowego i zróżnicowanego zbioru tego typu wyrobów w Polsce, pochodzących zapewne z ważnych ośrodków ceramicznych funkcjonujących u schyłku średniowiecza i w okresie nowożytnym w regionie Gór Świętokrzyskich: Iłży, Tarłowa, Ćmielowa, Łagowa. Świadczą o standardzie tamtejszej produkcji garncarskiej. Wytwarzane tam naczynia białe, pożądane z uwagi na swój atrakcyjny wygląd, dobrą jakość i specyficzne zdobienie, stały się przedmiotem niezwykłego popytu, znacznej ilościowo produkcji w XVI i w 1. połowie XVII w. oraz towarem handlu ponadregionalnego. Włączone do kolekcji egzemplarze stanowią wybór spośród zabytków odkrytych w Solcu nad Wisłą (dzis. pow. lipski, woj. mazowieckie), podczas prac archeologicznych w latach 1962-1966 prowadzonych przez zespół badaczy z Instytutu Historii Kultury Materialnej PAN (dzis. IAE PAN), pod kierunkiem prof. Jerzego Kruppé. Były przedmiotem szczegółowego opracowania Magdaleny Bis w latach 2001-2012 i tematem publikacji monograficznej pt.
Późnośredniowieczne i wczesnonowożytne naczynia białe z Solca nad Wisłą (Warszawa 2014).