Obrzęd rzymski, perski, portugalski, celtycki... i sarmacki. Kultury obce w historycznych egzemplach obyczajowych na przykładzie oracji weselnych

Trębska, Małgorzata

doi:1507-4153

- ris
- BibTeX
- EndNote
- Csv

Obrzęd rzymski, perski, portugalski, celtycki... i sarmacki. Kultury obce w historycznych egzemplach obyczajowych na przykładzie oracji weselnych Trębska, Małgorzata

Object structure

Obrzęd rzymski, perski, portugalski, celtycki... i sarmacki. Kultury obce w historycznych egzemplach obyczajowych na przykładzie oracji weselnych

Napis, Seria XI (2005)

oracje weselne ; obrzędowość

1. M. Adamczyk, Egzemplum, hasło w: Słownik literatury staropolskiej (średniowiecze - renesans - barok), red. T. Michałowska, Wrocław 1990, s. 154-156.
2. Arystoteles, Retoryka III, 1414 b, w: Arystoteles, Retoryka. Retoryka dla Aleksandra. Poetyka, tł. wst. i koment. H. Podbielski, Warszawa 2004, s. 205.
3. M. Barłowska, Jerzy Ossoliński - orator polskiego baroku, Katowice 2000.
4. [M. Filipowski], Spiżarnia aktów rozmaitych, które się przy zalotach, weselach, bankietach, pogrzebach i tym podobnych inszych zabawach świetckich odprawowac zwykły, Kraków 1632, k. C 4 v.
5. B. Geremek, Exemplum i przekaz kultury, w: Kultura elitarna a kultura masowa w Polsce późnego średniowiecza, red. B. Geremek, Wrocław 1978, s. 53-76.
6. M. Korolko, O prozie "Kazań sejmowych" Piotra Skargi, Warszawa 1972, s. 85, 94, 131, 201.
7. H. Lausberg, Retoryka literacka. Podstawy wiedzy o literaturze, tł. i opr. A. Gorzkowski, Bydgoszcz 2002, s. 255-257.
8. K. Mroczek, Epitalamium staropolskie. Miedzy tradycją literacką a obrzędem weselnym, Wrocław 1989.
9. J. Ostrowski-Daneykowicz, Swada polska i łacińska, albo miscellanea oratorskie, sejmowe, weselne, kancelaryjne, listowne, kaznodziejskie, pogrzebowe, statystyczne, panegiryczne, elogijarne, inskrypcyjne i inne różne w oboim języku, prozą i wierszem... zebrane. Na dwa tomy, to jest polski i łaciński podzielone, a dla pożytku i pochopu w każdej materyi audytorów eloquencyi do druku podane, Lublin 1745, k. D2 v. - E v.
10. J. Pisarski, Mówca polski albo suplement do tomu pierwszego mów sejmowych. Mowy krom tego weselnym aktom i różnym powinszowaniem służące i listy należące do tychże matęryj. Tom wtóry, Kalisz 1676, s. 244.
11. M. Prejs, Egzotyzm w literaturze staropolskiej. Wybrane problemy, Warszawa 1999, s. 5-9.
12. A. Stoff, Egzotyka, egzotyzm, egzotyczność. Próba rozgraniczenia pojęć, w: Egzotyzm w literaturze, red. Z. Leśkiewicz i in., Szczecin 1990, s. 7-25.
13. T. Szostek, Exemplum w polskim średniowieczu, Warszawa 1997, s. 13.
14. T. Szostek, Funkcjonowanie egzemplum w systemie retoryki starożytnej, "Pamiętnik Literacki" R. 87: 1996, z. 1, s. 48-49.
15. J. Śniegocki, Exempla i koncepty barokowe w kazaniach o świętych Fabiana Birkowskiego, "Roczniki Humanistyczne", t. 27: 1970. z. 1, s. 109-135.
16. J. Tazbir, Stosunek do obcych w dobie baroku, w: Swojskość i cudzoziemczyzna w dziejach kultury polskiej, red. Z. Stefanowska, Warszawa 1973, s. 80-112.
17. J. Tazbir, Szlaki kultury polskiej, Warszawa 1986, s. 9-12.
18. Z. Trawicka, Mowy weselne i pogrzebowe Jakuba Sobieskiego, w: Wesela, chrzciny i pogrzeby w XVI-XVIII wieku. Kultura życia i śmierci, red. H. Suchojad, Warszawa 2001, s. 173-179.
19. M. Trębska, Mowy weselne na tle staropolskiego obrzędu weselnego. Na podstawie rękopiśmiennego zbioru "Penu Synopticum" Stanisława Różyckiego, "Barok" IX/1-2 (17-18) 2002, s. 131-146.
20. M. Trębska, Od konkurów do zrękowin. Grzecznie i niegrzecznie w oracjach weselnych, "Napis" 2004 seria 10: Formy i normy stosowności, s. 65-80.
21. [A. Wosiński], Przedmowy weselne, także i pogrzebowe, z pilności złożone, i każdemu politykowi potrzebne i pożyteczne, Kraków 1633, k. A 2.
22. S. Wysocki, Orator Polonus primo aliqtiot instructionibus de comitiis, legationibus, militia, politica; deinde occasionibus ibidem dicendi, modis, materiis, exemplis et supplemeutis informatus..., Warszawa 1740, s. 726.
23. A. Ch. Załuski, Mowy różne przez... biskupa kijowskiego i czerniechowskiego etc., etc., miane, a Najjaśniejszy Królowej Jej Mość Maryjej Kazimierze, Pani swoiej i Dobrodziejce Miłościwej przypisane, Warszawa 1690, Kalisz 1702 i 1730.