Prawo własności i prawo do polowania a odpowiedzialność za szkody łowieckie

Flis, Marian

doi:doi:10.53098/wir.2011.3.152/10

- ris
- BibTeX
- EndNote
- Csv

Prawo własności i prawo do polowania a odpowiedzialność za szkody łowieckie Flis, Marian

Object structure

Prawo własności i prawo do polowania a odpowiedzialność za szkody łowieckie

Flis, Marian

Instytut Rozwoju Wsi i Rolnictwa Polskiej Akademii Nauk

Warszawa

2011

Czasopismo/Artykuł

prawo własności ; prawo do polowania ; szkoda łowiecka ; odpowiedzialność za szkody ; odszkodowania łowieckie

W ostatnich latach pojawiało się wiele kontrowersji dotyczących uwarunkowań prawnych w modelu i funkcjonowaniu łowiectwa w naszym kraju. Obecne rozwiązania prawne w tym zakresie sprawiają, iż prawo do polowania nie jest bezpośrednio powiązane z własnością gruntu, zwierzęta łowne w stanie wolnym stanowią dobro ogólnonarodowe, a ich prawnym właścicielem jest Skarb Państwa. Taka definicja własności zwierzyny jest swoistym podkreśleniem jej znaczenia jako wartości nadrzędnej w systemie środowiska przyrodniczego, jak również jego kształtowania i ochrony. W celu optymalizacji gospodarki łowieckiej w aspekcie zagadnień ochrony środowiska przyrodniczego, prowadzona jest ona w wyodrębnionych terenach administracyjnych, nazywanych obwodami łowieckimi, które wydzierżawiane są kołom łowieckim lub są zarządzane przez odpowiednie instytucje. Jednocześnie kontrowersje budzi prawna odpowiedzialność za szkody wyrządzane przez zwierzynę w uprawach rolnych. Scedowana jest ona na dzierżawców lub zarządców obwodów łowieckich, którzy zobowiązania te pokrywają ze środków własnych, w tym środków uzyskanych z tytułu sprzedaży tusz zwierząt łownych, które z mocy ustawy stanowią ich własność. Taka forma rozwiązań prawnych warunkuje dążenie do optymalizacji prowadzenia gospodarki łowieckiej, z jednoczesnym ograniczeniem kwestii odpowiedzialności za szkody, przez prawnego właściciela zwierzyny w stanie wolnym.

Budny M., Kamieniarz R., Kolanoś B., Mąka H., Panek M., 2010: Sytuacja zwierząt łownych w Polsce w latach 2008–2009. „Biuletyn Stacji Badawczej w Czempiniu” 6: 23–25.
Flis M., 2008: Procedura szacowania szkód wyrządzonych przez zwierzęta w uprawach rolniczych. „Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin” 248: 117–123.
Flis M., 2009a: Szkody w uprawach rolniczych w świetle szkodliwego oddziaływania rolnictwa na ekosystemy. Biotop. Zagrożenia biotopów leśnych. Uniwersytet Opolski, Opole.
Flis M., 2009b: Wielkość szkód wyrządzanych przez dziki w uprawach rolniczych w obwodzie łowieckim polnym w latach 1999–2000 i 2008–2009. „Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin” 254: 179–187.
Flis M., 2010a: Zmienność wielkości szkód wyrządzanych przez dziki w zróżnicowanych strukturach agrocenoz. „Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin” 256: 193–204.
Flis M., 2010b: Szkody łowieckie w świetle uwarunkowań ekonomicznych i prawnych. „Wieś i Rolnictwo” 4 (149): 95–103.
Flis M., 2011: Gospodarowanie populacją dzika w świetle uwarunkowań wyrządzanych szkód w ujęciu ekonomicznym i społecznym. „Annals of Warsaw University of Life Sciences – SGGW, Land Reclamation” (w druku).
Ignatowicz J., 1995: Prawo rzeczowe. Wydawnictwo Prawnicze PWN, Warszawa.
Radecki W., 2010: Prawo łowieckie. Komentarz. Wydawnictwo Difin, Warszawa.
Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 8 marca 2010 roku w sprawie sposobu postępowania przy szacowaniu szkód oraz wypłat odszkodowań za szkody w uprawach i płodach rolnych. Dz.U. z 2010 r. nr 45, poz. 272.
Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 roku – Kodeks cywilny. Dz.U. z 2007 r. nr 82, poz. 557.
Ustawa z dnia 13 października 1995 roku – Prawo łowieckie. Dz.U. z 2009 r. nr 1223, poz. 1777.